De Lege Dag

Ik druk op het knopje van mijn koffiezetapparaat. Het pruttelende geluid van de bonen die gemalen worden, geeft me precies genoeg tijd om een eerste blik in mijn agenda te werpen. Een blik op wat er vandaag allemaal moet. Er staat niks. Een blanco pagina. Niks. Leegte.

Geen stuk dat ik moet schrijven, geen mensen die ik moet bellen, geen e-mails die ik moet sturen, geen achterstallige appjes die ik moet beantwoorden, geen afspraken. Niks. Een onwennig gevoel maakt zich van me meester. Er loopt een lichte rilling langs mijn rug, ik draai mijn stijve net wakkere nek wat heen en weer, rol met mijn schouders en kijk naar buiten. Ik zucht. Adem. Leegte. Stilte. Een vogeltje dat in de boom in mijn tuin zit fluit, daar zou ik nu zonder tijdsdruk naar kunnen luisteren.

Mijn hoofd probeert het nog wel: misschien moet je toch nog even…..Of als je nou…..Ow en weet je nog dat je eigenlijk…….Je zou je tijd nuttig kunnen gebruiken en……..Ik adem door de gedachtes heen. De ruis verdwijnt. Stilte. Leegte. Niks. Daar weer dat vogeltje. Ik geloof dat het er inmiddels twee zijn.

Ik kijk licht achterdochtig mijn woonkamer rond. Het kan bijna niet anders dan dat zich daar iets verborgen houdt. Iets dat ongevraagd mijn gedachten gaat innemen. Iets dat zich belangrijk vindt dan dit ruimtelijke cadeautje aan mezelf. Deze dag van leegte. Er is niks, letterlijk niks. Mijn adem begint in te dalen. Verplaatst zich van mijn borst naar mijn buik. Mijn blote voeten voelen de koele houten vloer. Stevig. Gegrond. Rustig.

Mijn blik valt op mijn boekenkast. Een diepe zucht. Al die ongelezen boeken behoren vandaag tot de mogelijkheden. Ik kan een muziekje aanzetten en de deuren wagenwijd open zetten. De wereld binnen laten komen. Of niet. Er kan alles en niks. De vogeltjes blijven tjilpen. De zon schijnt naar binnen. Stilte. Ruimte. Adem. Berusting. Leegte.

De geur van versgemalen bonen komt mijn neus binnen. Koffie en daarna zien we wel. Mijn dag is leeg, vol met ruimte.